Unutulmanın Eşiği

Eve giden yolları bilmiyorum, Zaten yürüyemiyorum.Yalnız hissettiğim sabahlarda olduğu gibi Ve gecelerde… Kocamı ve çocuklarımı düşündüğüm o masum gecelerde kanıyor her şey. Duvarların nemi korkutuyor beni. Unutulmanın eşiğinde ağlıyorum paslı geçmişim için.

İçimde umut tohumları buluyorum, toprağın zehrinden çürüyorlar. İçimde inanç tohumları buluyorum, seni eve döndürme inancı. Kendi hikayemi yazacağım sabah, yüzümün yansımasını görmek için bekliyorum. Unutulmanın eşiğinde ağlıyorum paslı geçmişim için.

Ev. Şimdi eve gel diye bekliyorum. Seni son gördüğüm gibi mi olacaksın, söyle ne kadar vakit geçti. Söyle eve gelirken beni hala sevecek misin. Bana ne kadar değiştiğini söyleyecek misin? Bekleyecek misin eşikte benli, paslı geçmişimizin eşiğinde. Mazi aynasına bakacak mısın benimle,  yansımalarımıza gülümsemek niyetiyle.